Κατερίνη Κατερίνη Κατερίνη ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ Ετοιμάζεται το Κοινωνικό Ιατρείο Κατερίνης

ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ Στον Καπνικό Σταθμό Κατερίνης εργάζονται καθημερινά τεχνίτες όλων των ειδικοτήτων με στόχο τη διαμόρφωση του χώρου στον οποίο θα......

Ετοιμάζεται το Κοινωνικό Ιατρείο Κατερίνης ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ Συνεχίζονται οι εργασίες στους χώρους του




Στον Καπνικό Σταθμό Κατερίνης εργάζονται καθημερινά τεχνίτες όλων των ειδικοτήτων με στόχο τη διαμόρφωση του χώρου στον οποίο θα στεγαστεί σύντομα το «Κοινωνικό Ιατρείο» της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας και των «Γιατρών του Κόσμου».



Μετά τα ηλεκτρολογικά, την εγκατάσταση του συστήματος συναγερμού και του τηλεφωνικού δικτύου, ολοκληρώθηκαν τα υδραυλικά, επενδυση τοιχου ενώ συνεργείο έχει αρχίσει τα σπατουλαρίσματα στο χώρο του ιατρείου.



Το Κοινωνικό Ιατρείο αναμένεται να είναι έτοιμο μέχρι τα τέλη Αυγούστου.



ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ Η αληθινή ιστορία της "Μυρτιάς του Βουνού"


Είναι μία από πολλές συγκινητικές αληθινές ιστορίες που μπορεί σήμερα κάποιος να διηγηθεί στα παιδιά ή στα εγγόνια του.




Η ιστορία της Μυρτιάς ή αλλιώς Ελένης Μακρυνιώτη-Τραγγανίδα ζωντανεύει εξήντα πέντε χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα (1949) και σαράντα χρόνια από την πτώση της δικτατορίας (1974), στη σκηνή Lab του θεάτρου "Σημείο".




Το έργο " ήλιος στην πέτρα" της Σοφίας Αδαμίδου, βασισμένο στη ζωή της αντάρτισσας του Δημοκρατικού Στρατού, Ελένης Τραγγανίδα, όπως το κατέγραψε στο αφήγημά της "Η Μυρτιά του βουνού" καθώς και σε διηγήσεις άλλων συναγωνιστριών και εξόριστων γυναικών, τόσο την περίοδο του Εμφυλίου όσο και την περίοδο της δικτατορίας, δεν φιλοδοξεί τίποτα περισσότερο, σύμφωνα με τη συγγραφέα, από το "να αναζητήσουμε το άδικο όλοι μαζί. Να ανακαλύψουμε την αιτία. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου, μέσα από την παγκοσμιοποιημένη οικονομική και πολιτική κυριαρχία, έχει εχθρούς την ελευθερία του πνεύματος, τη δύναμη του δίκαιου λόγου, την κριτική σκέψη, τη γνώση, την παιδεία. Ας αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, σε κάθε είδους φασισμό".




Το ΑΠΕ-ΜΠΕ συνάντησε την πολυγραφότατη Σοφία Αδαμίδου που έχει ήδη χαρίσει στο θεατρόφιλο κοινό μια εξαιρετική ανα παράσταση της ζωής της Σωτηρίας Μπέλλου, χτισιμο εξωτερικου τοιχου αλλά και της Κατερίνας Γώγου, και μίλησε μαζί της για τη Μυρτιά και τη δραματική ιστορία της.





Ποια είναι η Μυρτιά ή αλλιώς Ελένη Μακρυνιώτη-Τραγγανίδα;




Στα ριζά του Παρνασσού υπάρχει ένα όμορφο μικρό χωριό, η Μαργιολάτα. Εκεί γεννήθηκε η Ελένη Μακρυνιώτη, κόρη του Λια, επενδυση τοιχου το στερνοπούλι του από τα τέσσερα παιδιά που είχε με την Κατερίνη, η οποία πέθανε οκτώ μήνες μετά τη γέννα της Λενιώς. Ξαναπαντρεύτηκε τη Μητρούλα, χήρα κι αυτή με δύο δικά της παιδιά. Με τη Μητρούλα απέκτησαν άλλο ένα. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας της μια ζωή φυλακές και εξορίες, στέλεχος του ΚΚΕ και αρχηγός του εφεδρικού ΕΛΑΣ του χωριού, του έκοψαν το κεφάλι οι Χίτες την περίοδο του εμφυλίου. Λίγους μήνες πριν, η Ελένη ανέβηκε στο βουνό. Κατ�ΕλλάδαΕλλάδας</a>.





Έφυγε για το βουνό όταν...




Δεκατρείς μήνες μετά τη "Συμφωνία της Βάρκιζας" και είχαν γίνει 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, διακοσμητικη πετρα εξωτερικου χωρου 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών. Χιλιάδες καταδιωκόμενοι, αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, καθώς και οι οικογένειές τους υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά και να υπερασπιστούν τη ζωή τους με το όπλο στο χέρι. Μια από αυτές ήταν και η Ελένη Μακρυνιώτη. Η Μυρτιά, όπως την έλεγαν στο Βουνό. Η Μυρτιά του βουνού, από τις πιο μικρές ανταρτοπούλες.





Τι σήμαινε για ένα μικρό κορίτσι, στα 16, η απόφαση αυτή;




Όπως την ακούμε να λέει στην παράσταση, "Από μικρή οργιζόμουν με το άδικο. Όσο το άδικο θα υπάρχει, εγώ θα το πολεμάω. Με την αγάπη, μου έλεγε ο πατέρας μου, κάποια μέρα θα λυγίσουμε αυτούς που σπέρνουνε το μίσος και το άδικο. Γι΄ αυτό βγήκα στο βουνό. Μέσα στη συννεφιά του κόσμου, από την πρώτη κιόλας μέρα που βγήκα στο βουνό, είδα τον ήλιο που μας έκρυβαν".










Πώς αποφασίσατε να μεταφέρετε στο θέατρο ένα τέτοιο θέμα, μάλλον δύσκολο;




Κάποιοι, στο όνομα της συμφιλίωσης που βάζει στην άκρη τη μνήμη, ίσως να πουν πως είναι καιρός να ξεχάσουμε την ιστορία του εμφυλίου. Πιστεύω -όπως γράφει και ο γιος της, ο συνάδελφος Γρηγόρης Τραγγανίδας, στον πρόλογο του βιβλίου- "πως είναι καιρός να γράψουν την ιστορία οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, ότι είναι καιρός να βάλουν οι σκλάβοι τη δική τους υπογραφή σε κάθε πέτρα των πυραμίδων, σε κάθε κολόνα των Παρθενώνων. Δεν είναι περίεργο που κάποιοι ψάχνουν να αυτοεπιβεβαιωθούν στην [http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1 γαλλικήγαλλικής</a> Επανάστασης και κλείνουν τα μάτια μπροστά σ΄ έναν εμφύλιο που δεν σταμάτησε ποτέ, αλλά που αλλάζει χρώματα και μας ορίζει. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε γεννηθεί απ' την ίδια γήινη μήτρα, έχουμε βυζάξει από το ίδιο στήθος, έχουμε τραγουδήσει τα ίδια όνειρα".




Είναι εκπληκτική η ευρηματικότητα που εμφανίζει η ανθρωπότητα, όλους τους αιώνες, στην ανακάλυψη τρόπων βασανιστηρίων, σωματικών και ειδικότερα ψυχικών. Η προσπάθεια αποσκοπεί στην κάμψη της αντίστασης του αντιπάλου, μέχρι τη διάλυση της προσωπικότητας. Ο σωματικός πόνος είναι ένα από τα μέσα, διακοσμητικη πετρα εξωτερικου χωρου αλλά ο ψυχικός πόνος είναι αυτός που θα φέρει την κάμψη και στη συνέχεια, τη διάλυση της προσωπικότητας. Όχι, δεν θα μας κάμψουν. Η μνήμη κρύβει τη δύναμη. Πολύ περισσότερο όταν συμπυκνώνεται και γίνεται καρφί που τρυπάει το μυαλό και την ψυχή, που γεμίζει φωτιά την καρδιά, ίδιο ηφαίσ ΤΕΙο που το σώμα μας δεν του φτάνει. Και το θέατρο μπορεί να συμβάλει σ΄ αυτό. Όπως έλεγε ο Ντάριο Φο "... το θέατρο είναι το αμεσότερο όπλο. Όχι για να δώσει λύσεις, αλλά για να βοηθήσει σε μια μάχη"...




Μέσα, λοιπόν, από την ιστορία μιας από τις χιλιάδες αγωνίστριες, της κυρά Ελένης, που είναι ακόμη μάχιμη, συνέθεσα το σύμβολο της αγωνίστριας γυναίκας, της αγωνίστριας μάνας. Στο πρόσωπο της Μυρτιάς, δραματουργικά αξιοποιώντας κι άλλες μαρ τυρίες δημιούργησα μια θεατρική ηρωίδα που δεν σηκώνει "τ΄ άδικο" που ζούμε και σήμερα. Μια ηρωίδα που έζησε στις μάχες. Ατέλειωτες μάχες... Πάντα σε θέση μάχης. Ποτέ σε θέση ανάπαυσης.





Πόσα από τα νοήματα του έργου έχουμε ξεχάσει;




Δεν είναι μόνο τι έχουμε ξεχάσει. Είναι και το τι έχουν μάθει οι νεότερες γενιές. Όσοι είχαν την τύχη να έχουν την ιστορία ζωντανή δίπλα τους, από γονείς ή παππούδες, έμαθαν κάποια πράγματα. Πότε δικαιώνεται, όμως, ένα ιδανικό; Όταν δεν χρειάζεται να έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους που πάλεψαν για να το νιώσεις, αλλά να το νιώθεις γύρω σου. Να το βλέπεις σε κάθε γωνιά της πόλης και του χωριού, σε κάθε πρόσωπο που συναντάς, διακοσμητικη πετρα εξωτερικου χωρου σαν χαμόγελο. Γιατί αυτή είναι ουσιαστικά η ανθρώπινη ιστορία. Ο αγώνας του χαμόγελου ενάντια στο δάκρυ. Γι' αυτόν τον αγώνα, χρειάζεται γνώση και μνήμη.





Τι εισπράτ ΤΕΙ ο θεατής στο τέλος;




Δικαίωμα κάθε εποχής είναι να προβληματίζεται και να αναζητά, γιατί όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ "δεν πρέπει να αφήνετε το Τώρα να κάνει να ξεχνιούνται το Πριν και το Μετά, ούτε καν, όσα συμβαίνουν έξω από το θέατρο...". Ας κρατηθούμε, λοιπόν, από αυτές τις λαμπρές περιπτώσεις χιλιάδων αγωνιστών για να μην πέσουμε στην παγίδα της απαισιοδοξίας. Ας δώσουμε χώρο σ' αυτό το αμυδρό φως της ελπίδας. Ας φωτιστεί η αγωνία του ανθρώπου και όλες οι μεγάλες οδύνες του. Ας αναζητήσουμε το άδικο όλοι μαζί. Ας ανακαλύψουμε την αιτία. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου, μέσα από την παγκοσμιοποιημένη οικονομική και πολιτική κυριαρχία, έχει εχθρούς την ελευθερία του πνεύματος, τη δύναμη του δίκαιου λόγου, την κριτική σκέψη, τη γνώση, την παιδεία. Ας αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, πανελ πετρασ σε κάθε είδους φασισμό!










Η Ελένη Γερασιμίδου ως Ελένη.




Η Ελένη Γερασιμίδου δεν είναι απλά μια ταλαντούχα ηθοποιός, δεν έχει κάνει απλά "πολλά χιλιόμετρα" στο θέατρο, δεν είναι μόνο μια πολιτικοποιημένη προσωπικότητα, δεν είναι μια εξαιρετική συνεργάτης, είναι η Μυρτιά που θ΄ αγαπήσουμε -πιστεύω- αυτόν τον χειμώνα, για την αλήθεια, την αμεσότητα, τη σεμνότητα, τη μαχητικότητα και την περηφάνια, στοιχεία με τα οποία θα συνδέσει το χθες με το σήμερα και το σήμερα με το αύριο. Είμαι περήφανη για όλους τους συντελεστές της παράστασης. Και για τον Κοραή Δαμάτη και για τον Γιάννη Μετζικώφ και για τον Νίκο Διαμαντή και την Ιωάννα Μακρή που μας φιλοξενούν στο θέατρο Σημείο, αλλά και όλους τους συνεργάτες, την Δανάη, τον Σέργιο, την Δήμητρα, τον Νίκο, τη Γιώτα, τον Γιάννη.





Πηγή: ΑΜΠΕ


ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ Η Ομογένεια στις ΗΠΑ τίμησε την επέ ΤΕΙο της 28ης Οκτωβρίου



Αρκετά ημερήσια και απογευματινά σχολεία ελληνορθόδοξων κοινοτήτων πραγματοποίησαν εκδηλώσεις με ομιλίες, πετρα καβαλας λατομειο απαγγελίες ποιημάτων και τραγούδια. Η Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης διοργάνωσε και φέτος την καθιερωμένη πια παρέλασή της στην Αστόρια. Με τη συνεργασία των ηπειρωτικών συλλόγων «Αναγέννηση», «Σουλιώτισσες», «Πύρρος», «Θυγατέρες της Ηπείρου» και άλλων σωματείων, τέλεσε πρώτα πανηγυρική δοξολογία στην εκκλησία των Αγίων Αι Κατερίνης και Γεωργίου, στην Αστόρια, και ακολούθησε η παρέλαση, προς το οίκημα της Ομοσπονδίας, στο Σταθάκειο Κέντρο, όπου παρουσιάστηκε πολιτιστικό πρόγραμμα και έγινε κατάθεση στεφάνων.


Ο Οργανισμός «Oxi Day Foundation» διοργάνωσε τον 3ο εορτασμό στην Ουάσιγκτον, με τη συμμετοχή βετεράνων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μελών του Κογκρέσου και εκπροσώπων ομογενειακών φορέων. Κατά τις εκδηλώσεις του Οργανισμού στην αμερικανική πρωτεύουσα, απονεμήθηκε το Βραβείο «Μητροπολίτης Χρυσόστομος» στον εκτελεστικό διευθυντή της Αμερικανοεβραϊκής Επιτ ροπής, Ντέιβιντ Χάρις. Το εν λόγω βραβείο είναι στο όνομα του Μητροπολίτη Ζακύνθου,Χρυσόστομου που συνέβαλε στην προσπάθεια για τη σωτηρία εκατοντάδων Εβραίων από τους Ναζί, κατά τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα.







ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ
source: http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/572756/etoimazetai-to-koinoniko-iatreio-katerinis-/

ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΔΑΠΕΔΑ…